זרח

হিব্রু

Root
ז־ר־ח (z-r-ḥ)

ক্রিয়া

זָרַח (zarách) (intransitive)

1. to shine (emit light)
   • 12th century, Maimonides, Mishneh Torah, হিব্রু chapter 14:

     הוֹרוּ בֵּית דִּין שֶׁיָּצָא הַשַּׁבָּת לְפִי שֶׁנִּתְכַּסֵּית הַחַמָּה וְדִמּוּ שֶׁשָּׁקְעָה וְלַסּוֹף זָרְחָה הַחַמָּה אֵין זוֹ הוֹרָיָה אֶלָּא טָעוּת

     horú beit dín sheyatsá hashabát l'fí shenitkasét hakhamá v'dimú sheshak'á v'lasóf zar'khá hakhamá 'éin zó horayá ela ta'út

     [If] the court ruled that the Sabbath had ended because the sun was covered and they thought it had sunk, and in the end the sun shone, this is not a ruling, but an error.

2. (Biblical Hebrew) to rise

Conjugation

Conjugation of זָרַח (see also Appendix:Hebrew verbs) 

non-finite forms		to-infinitive: לזרוח \ לִזְרֹחַ action noun: זְרִיחָה passive participle: —
finite forms		singular		plural
		m.	f.	m.	f.
past	first	זָרַחְתִּי		זָרַחְנוּ
	second	זָרַחְתָּ	זָרַחְתְּ	זְרַחְתֶּם1	זְרַחְתֶּן1
	third	זָרַח	זָרְחָה	זָרְחוּ
present		זוֹרֵחַ	זוֹרַחַת	זוֹרְחִים	זוֹרְחוֹת
future	first	אֶזְרַח		נִזְרַח
	second	תִּזְרַח	תִּזְרְחִי	תִּזְרְחוּ	תִּזְרַחְנָה2
	third	יִזְרַח	תִּזְרַח	יִזְרְחוּ	תִּזְרַחְנָה2
imperative		זְרַח	זִרְחִי	זִרְחוּ	זְרַחְנָה2
notes		Pronounced זָרַחְתֶּם and זָרַחְתֶּן in informal Modern Hebrew. Rare in Modern Hebrew.

উদ্ভূত শব্দ

• מִזְרָח (“পূর্ব”)

তথ্যসূত্র

• H2224 in Strong, James (1979) Strong’s Exhaustive Concordance to the Bible

নামবাচক বিশেষ্য

זֶרַח (zérakh) [pattern: קֶטֶל]

1. a পুরুষ মূলনাম

আরো পড়ুন

হিব্রু উইকিপিডিয়ায় এই বিষয় সম্পর্কে একটি নিবন্ধ আছে; সেজন্য দেখুন:

זרח

^he

অ্যানাগ্রাম

• ח־ז־ר, חזר